بخوان با ما

همیشه وقتی می­خواستم خط تمرین کنم، باید دنبال جای مناسبی می­گشتم.  جایی امن و مطمئن که نکند مرکب بریزد و فرش کثیف شود، روتختی رنگی شود، کسی بی هوا بیاید و پا روی قلم ها بگذارد و بشکنند. دنبال مکانی بودم تا حال و هوای کار هنری داشته باشد؛ صداهای مزاحم که حواسم را پرت می­کنند، مثل تلویزیون یا صدای خیابان، نیاید؛ بقیه که از صدای دلنشین کشیده شدن قلم روی کاغذ خوششان نمی آید و اعتراض می کنند: کی نوشتنت تمام می­شود؟! این صدا اعصابمان را خرد می­کند و … در نتیجه این اعتراض­ها به دستخط مورد انتظار نمی­رسیدم. تا اینکه حین مرتب کردن بخش­هایی از خانه به مکان دنجی رسیدم که تا کنون به چشمم نخورده بود. مکانی آرام با منظره­ای زیبا، دور از هیاهوی خانه و صداها و رفت و آمدهای مزاحم!

زیرزمین خانه با منظره‌ه­ای بسیار زیبا از حیاط؛ شاخه­‌های تاک و سایه دلنشین آن، حوضچه کوچک آب کنار باغچه، درختچه رز هفت رنگ و درخت زیبا و پربار گوجه سبز. با کمی تجهیزات مکان جدید برای تمرکز و تمرین فراهم شد. وسایل خطاطی به همراه چندین کتاب که مورد علاقه‌­ام بود به میز کوچک تعبیه شده در گوشه دنج من، منتقل شد. حالا ساعاتی در روز با فراق خاطر به تمرین خط مشغول می­شوم. چقدر خوب است در خانه­‌هایمان مکانی را به عنوان “گوشه دنج” به بقیه معرفی کنیم، تا لحظاتی از روز به خودمان و فعالیت­های مورد علاقه­‌مان اختصاص داده شود. تا بقیه مطلع باشند وقتی در آن مکان هستیم مزاحممان نشوند.

همه آدم­ها در مسیر زندگی به این لحظات نیاز دارند، تا قوای از دست رفته‌­شان را بازیابند و با انرژی بیشتری کنار خانواده بقیه لحظات را سپری کنند. این مکان و لحظه را تجربه کنید و به آنانکه دوستشان دارید و آرامش­شان در زندگی­تان تاثیر گذار است، پیشنهاد دهید. چرا که این دستور به دوام و بقاء زندگی­تان کمک خواهد کرد. کافی­ست امتحان نمایید.