بخوان با ما

تا آنجایی که یادم میاد وقتی می خواستم مطلبی را بنویسم، ذهنم پر از حرف بود ولی نمیدانستم از کجا شروع کنم. حتی زنگ های انشاء مدرسه هم این مشکل را داشتم و پیشنهاد دوستان و آشنایانم این بود: چقدر سخت میگیری، بالای همه انشاءهایت بنویس: “من انشایم را با نام خدا شروع می کنم.”

چند سال مدرسه را با این پیشنهاد سپری کردم‌.
ولی همچنان این مشکل باعث می شد، انباشت های ذهنم را به روی کاغذ نیاورم تا اینکه به خودم گفتم چه اشکالی دارد از وسط شروع میکنم، همیشه که نباید از اول شروع کرد.
و اینگونه تصمیم گرفتم که بنویسم حتی اگر شده از وسط یا از آخر.
و نوشتم نوشتم …
تا اینکه دیدم واقعا، اول مطلب، خودش یک جوری سر و کله اش پیدا می شود و می آید و خوشحالم می کند.
و نوشته های دست و پا شکسته ام دارای آغاز و میانه و پایان است.
کم کم خوشحال بودم و در پوست خود نمی گنجیدم که دیدم، حالا از اینطرف بام افتاده ام و یادداشت های گوشی ام را که نگاه میکنم چندین نوشته ی بدون پایان دارم.
فکر نمی کنم که پایان هر نوشته هم خودش بیایید.
مثل این نوشته که چه سرانجامی می تواند داشته باشد؟