بخوان با ما

برای افطاری دعوت شدیم منزل یک زوج جوان تازه سه نفره شده! بچه اولشون حدود هفت ماهی هست بدنیا اومده، از اسم نوزاد که بگذریم می رسیم به سیسمونی هایی که کلی هزینه می کنن و می خرن و تا وقت ازدواج بچه شون هم استفاده نمی شه! و برای نماز خووندن مهر و چادر نماز رو منتقل میکنن به همون اتاق که مدنظر صاحبخونه ست و باید به رویت مهمانهای گرامی برسه! مدیونید اگه فک کنید قصد خودنمایی داشتن! وارد اتاق دو در سه میشی که نماز بخونی، کل فضای اطرافت پر شده از اسباب بازی و کمد و کشو و تخت نوجوان و تخت نوزاد و خرس در سایز های مختلف و هنرهای عروس خانم با نمد و استیکر و … تا می رسی به عکس پدر و مادر نوزاد که اتفاقا مادر وقتی باردار بوده به همراه همسر گرامیش رفتن آتلیه عکس یادگاری گرفتن، تا اینجاش مسئله ای نیست، اتفاقا خیلی هم خوبه، یادگاریه، ولی خب جای این عکسها که رو دیوار اتاق پر رفت و آمد نیست، یا اتاق خواب یا آلبوم!

اینکه من در چه حد وسایل رفاهی برای زندگیم آماده کردم، مربوط به زندگی خودم میشه تا با اونا به آرامش بیشتری برسم، نه اینکه با دغدغه خودنمایی و داشته هامو به رخ بقیه کشوندن هم خودمو مضطرب کنم و هم تماشاچی رو ناراحت و غمگین و پشیمون از حضورش!
چقدر خوبه فرهنگ سازی مثبت و سازنده باشه، مثلا من مهمونمو دعوت میکنم خونم دلیل نداره هر چی واسه بچم خریدمو مثل فروشگاه بچینم تا همه ببینن، می تونم ازشون بخوام اگه دوست داشتن نظرشون رو در مورد خریدام بگن، یا اینکه دعوتشون کنم آلبوم هامو ببینن، جایی که میخوام نماز بخوونم بد نیست یکم خلوت تر باشه، یا حداقل عکسای خصوصیم اونجا نباشه، بعضی حسها رو نباید با همه به اشتراک گذاشت، به قول شاعر که میگه: عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد!