بخوان با ما

کارم تموم شد و قصد برگشت به شهرمون رو داشتم. رفتم ترمینال. تنها جایی که می دونستم تو اون ساعات از روز حتما بلیط داره. همینکه به آخرین پله رسیدم و وارد سالن ترمینال شدم، چشمتون روز بد نبینه!! جمعیتی بود که از در و دیوار تعاونی یک آویزون بودن، اکثرشون هم آقا. هیچ بلیطی تا چهار ساعت بعد نبود که می سد ساعت یازده شب ، داشت اشکم درمیومد ، که تعاونی دو فریاد زد، “دامغان حرکت همین الان، جا نمونی"، خیلی سریع با خودم مشورت کردم؛ رسیدم دامغان، سمند هست برم شاهرود؟! و خیلی فوری به نتیجه رسیدم، إن شالله هست، بهتر از اینکه تو این ترمینال مخوف با این موجودات عجیب و غریبش تا یازده شب تنها بمونم!

نماز نخوونده بودم، تا می رسیدم نمازم قضا می شد! بلیط گرفتم، به راننده گفتم آقا منو جا نذاری برم وضو بگیرم! خیلی بی معرفت بود هیچ بویی از مردونگی و جوونمردی نبرده بود، گفت دیر نکنی ما داریم حرکت می کنیم، حالا اگه جای من یه دونه از این دختر هفت رنگا بود که صداشونو عمل کردن، قطعا راننده بهش می گفت خانم امر بفرمایید ما تا هر لحظه که شما بگید منتظرتون می مونیم و می بردش صندلی پشت سر خودش می شوندش!!
سریع وضو گرفتم، اومدم کنار اتوبوس واستادم به نماز، بدون زیرانداز!!! چند نفر رد شدن غر غر کردن که سر راهی و با یک حالات عجیبی نگاه کردن انگار تا حالا نماز خووندن ندیدن، یک لحظه گفتم ریا نشه؟! که صحبت حجت الاسلام رفیعی تو برنامه سمت خدا از ذهنم گذشت «بعضی وقتا تو مکان های عمومی باید یه جوری نماز خووند تا همه ببینن، اینم یه روش تبلیغ» ، منم گفتم حالا که تبلیغ تماز تو رسانه کم شده چه بهتره که یک خانم محجبه چادری تو همچین مکانی نماز بخوونه شاید تو یک نفر تاثیر گذاشت!!

نمازمو با کلی استرس خووندم و سوار شدم. حالا مگه راننده می اومد!! همون که می گفت در حال حرکتیم، بعد نیم ساعت ، بالاخره تشریفشون رو آوردن! حرکت کردیم با نیم ساعت تاخیر، بالاخره رسیدم دامغان ولی دیر شده بود و سمندهای ترمینال رفته بودن، به این فکر کردم برم خونه دوستم که دامغانی بود، شب رو اونجا بمونم و صبح حرکت کنم. دامغان یک تکیه حضرت ابوالفضل داره که خیلی معروفه و خیلیا برای حاجتاشون چه بزرگ چه کوچیک میان و حاج می گیرن، همزمان یک نگاه کوچیک به تکیه انداختم و توسلی به آقا، که یک ماشین رسید به مقصد شاهرود با توکل بر خدا و تشکر از دریای ادب و جوونمردی حضرت عباس، سوار شدم و یک ساعت بعد رسیدم.

روز خیلی سختی بود، درس های زیادی به من داد و مهم ترینش این بود که، “جز خدا کیست که در سایه لطفش بخزیم” و دومیش، “هر وقت گرفتار شدی، فقط توسل کن!”

من دختر مسلمون ایروونی، با تمام وجودم چادرمو دوست دارم و تحت هیچ شرایطی اونو از خودم جدا نمی کنم، نمازم کشتی نجات منه و به هیچ بهانه ای ترکش نمی کنم، اعتقادم اینه که هروقت برای خدای مهربونم قدمی برداشتم، پروردگارم صدها قدم به سمت من اومده و هزاران در رحمت رو به روم باز کرده، پس بهش می گم ؛ یا کریم و یا رب ، دوستت دارم، بیشتر و بالاتر از هر چی تو دنیاست، هیچ وقت تنهام نذار.